SE

I.

SE

in nummis Constantii, Sisciae nota, Car. du Fresne de infer. aevi Numism.

II.

SE

ipsum renuntiare victorem in sacris olim Certaminibus non licuit, sed Praecones ad id instituti sunt, de quibus diximus. Qui proin et ipsi cum coronabantur, abhibitô aliorum Praeconum ministeriô id fieri necesse erat. Cicero l. 5. Epist. fam. 12. ad Luceium, Verecundiores esse Praecones ludorum gymnicorum, qui, cum coeteris coronam impsuerunt victoribus, corumque nomina magnâ voce promuntiârunt, cum ipsi ante Ludorum missionem coronâ donantur, alium praeconem adhibeant, ne suâ voce ipsi se victores pradicent. Ad quod exemplum Plato, ubi agit de sumptuosa illa electione Censorum, disertim cavet, ne quis semet eligat; sed tres eligant, prout quisque eos praestantiffimos dixerit, πλην αὐτοῦ, se exceptô, de Legg. l. 12. Interim id aliquando licuit illis, qui in comparatione virtutum vere se huius aut illius victores affirmare poffent, ut Mnesippo dicit apud Lucianum Toxari. Poetis quoque, qui in Musicis certaminibus superiores fuissent, idem concessum est: qui proin se ipsos canebant ὑπ᾿ αὐλοῦ καὶ χοροῦ, sub tibia et choro, uti aut Atistides περὶ τȏυ παραφθέγ. ubi non malô id more fieri pluribus it assertum. Inde Proverb. ortum ἀνακηρύττειν ἑαυτὸν, renuntiare se ipsum, de quo, ut et plura hanc in rem, vide apud C. Paschalium Coronarum l. 6. c. 12.